Galego

“À l’aurore, armés d’une ardente patience, nous entrerons aux splendides Villes”

Din as verbas mais osadas que o 25 de maio de 2015, na Coruña, a sorte tornou por primeira vez en décadas en contra das minorías que, dende as súas torres de marfil, viñan movendo tradicionalmente os fíos da política herculina.

Ese día a Marea Atlántica, un partido que, sen selo, daba voz ás maiorías sociais longo tempo esquecidas, asumía o mando dunha cidade de futuro incerto. Unha organización mestiza, herdeira de innumerables loitas e dispares tradicións, tecida cos fíos da solidariedade, o respeto e o recoñecemento nas diferenzas, empuñaba o estandarte da transformación social mirando cara un horizonte de complexas loitas e grandes incertidumes.

 

NAVEGANDO NA TORMENTA

Case dous anos pasaron xa dende esa data de lágrimas alegres e puños alzados. Dous anos nos que as embestidas do Poder apenas deixaron tempo de reflexión, entre loitas encarnizadas contra as vellas élites aristocráticas e unha interminable sucesión de votos emitidos que pouco ou nada resolveron.

Pero eses dous anos deixan tamén triunfos capaces de manter as miradas alzadas. Triunfos que elevan o dereito á cidade á categoría de prioridade. Triunfos que fan da xustiza social un muro infranqueable por oligarquías sedentas de miseria, e da participación cidadá un feito capaz de dotar de novos contidos a un significante tan retorcido como o de Democracia. Triunfos que entonan cantos feministas en forma de políticas valentes e que, con pés firmes e vontade de ferro, resisten os ataques especuladores das minorías privilexiadas.

Logros coma unha política de rexeneración urbana que supón unha quiebra das dinámicas especulativas que durante demasiado tempo marcaron a vida da cidade. Como os programas de orzamentos participativos que dan voz ás veciñas dentro dunha Institución tradicionalmente sorda ante as súas demandas. Como a aprobación dunha renda social municipal que representa o compromiso real coas expulsadas e excluidas por este sistema infame no que vivimos. Esas medidas, entre outras, poñen de manifesto a vontade de rebasar a mera xestión para aplicar políticas capaces de desprazar os propios marcos da política actual.

Mais é preciso ter tamén presente que non é esta unha travesía carente de dificultades. O repentino acceso a unha Institución afeita a dinámicas de asimilación e sometemento supuxo un importante vaciamento dunha organización aínda en proceso de construcción, así como unha progresiva perda de vitalidade dun discurso e unha práctica cada vez mais cansados.

Pero mais alá dos erros, mais alá do risco de institucionalización e da solidificación progresiva, da involuntaria integración de dinámicas excluíntes e das dificultades para resolver colectivamente as contradicións que acechan a unha realidade en continuo desenvolvemento, a Marea Atlántica foi quen neste tempo de demostrar a viabilidade dun proxecto político radicalmente transformador pero ao mesmo tempo capaz de falar e convencer á cidadanía, dende a honestidade e a lealdade.

 

PENSAR O PRESENTE, MUDAR O FUTURO

Chegadas este momento de calma violenta, recen superada unha mais que dura moción de confianza e coa mente posta no combate pola fachada marítima da cidade, compre reflexionar sobre o porvir dunha organización con clara vocación de permanencia.

Compre reflexionar sobre unha relación, continua mais non sempre constante, entre unha organización viva, que pensa e sente, e que precisa respirar para non morrer afogada, coa Institución. Unha Institución capaz de marcar ritmos, tempos e formas, e de someter e asimilar brutalmente incluso ás mais lúcidas e brillantes. E compre tamén entender os vínculos que relacionan a ambas coas prazas e as rúas, coa cidadanía en movemento que debe ser o sangue que corra polas venas de todo proxecto político de futuro.

Así, tal relación, a que se establece entre praza, partido e pazo, debe buscar sempre reforzar e protexer a inestabilidade creativa dunha sociedade civil capaz de recompoñer as pezas das estructuras de Poder vixentes e recuperar para a cidadanía novos espazos de liberdade. Nese contexto, a Institución precisa ir mais alá da construcción de diques de protección, para insuflar aire e vida a unha sociedade que autonomamente poda superar os límites impostos. E, pola súa banda, a organización debe asumir o difícil papel de operar como catalizador, como pedra angular no diálogo entre unha e outra, traducindo as demandas da primeira en continuas contradiccións que rachen coas dinámicas de cooptación inherentes á segunda.

Mais en calquera caso, e sobre todas as cousas, é preciso elevar a mirada por enriba das nosas propias fronteiras internas e pensar novas realidades, novos horizontes que dende unha racionalidade diferente permitan transformar verdadeiramente a sociedade. Compre imaxinar novas formas de política que, dende o local e en chave profundamente transformadora, permitan ir mais ala da da mera xestión do dado e superar os límites dunha institucionalidade caduca. Compre ser quen de tecer alianzas amplas entre proxectos comúns que superen paises, e incluso Estados, e que asuman a mobilización social como ferramenta fundamental na construcción de contrapoderes que permitan rebasar ese límites.

Compre, en definitiva, manter vixente o espírito e a forza dunha marea capaz de derrubar os muros mais fortes e dar forma a novas realidades. Pois, o fin e o cabo, chegamos ata aquí para mudalo todo.

Hai Marea!

 

Castellano

“À l’aurore, armés d’une ardente patience, nous entrerons aux splendides Villes”

Dicen las palabras más osadas que el 25 de mayo de 2015, en A Coruña, la suerte tornó por primera vez en décadas en contra de las minorías que, desde sus torres de marfil, venían moviendo tradicionalmente los hilos de la política herculina.

Ese día la Marea Atlántica, un partido que, sin serlo, daba voz a las mayorías sociales largo tiempo olvidadas, asumía el mando de una ciudad de futuro incierto. Una organización mestiza, heredera de innumerables luchas y dispares tradiciones, tejida con los hilos de la solidaridad, el respeto y el reconocimiento en las diferencias, empuñaba el estandarte de la transformación social mirando hacia un horizonte de complejas luchas y grandes incertidumbres.

 

NAVEGANDO EN LA TORMENTA

Casi dos años pasaron ya desde esa fecha de lágrimas alegres y puños alzados. Dos años en los que las embestidas del Poder apenas dejaron tiempo de reflexión, entre luchas encarnizadas contra las viejas élites aristocráticas y una interminable sucesión de votos emitidos que poco o nada resolvieron.

Pero esos dos años dejan también triunfos capaces de mantener las miradas alzadas. Triunfos que elevan el derecho a la ciudad a la categoría de prioridad. Triunfos que hacen de la justicia social un muro infranqueable por oligarquías sedientas de miseria, y de la participación ciudadana un hecho capaz de dotar de nuevos contenidos a un significante tan retorcido como el de Democracia. Triunfos que entonan cantos feministas en forma de políticas valientes y que, con pies firmes y voluntad de hierro, resisten los ataques especuladores de las minorías privilegiadas.

Logros como una política de regeneración urbana que supone una quiebra de las dinámicas especulativas que durante demasiado tiempo marcaron la vida de la ciudad. Como los programas de presupuestos participativos que dan voz a las vecinas dentro de una Institución tradicionalmente sorda ante sus demandas. Como la aprobación de una renta social municipal que representa el compromiso real con las expulsadas y excluidas por este sistema infame en el que vivimos. Esas medidas, entre otras, ponen de manifiesto la voluntad de rebasar la mera gestión para aplicar políticas capaces de desplazar los propios marcos de la política actual.

Mas es preciso tener también presente que no es esta una travesía carente de dificultades. El repentino acceso a una Institución acostumbrada a las dinámicas de asimilación y sometimiento supuso un importante vaciamento de una organización aún en proceso de construcción, así como una progresiva pérdida de vitalidad de un discurso y una práctica cada vez más cansados.

Pero mas allá de los errores, mas allá del riesgo de institucionalización y de la solidificación progresiva, de la involuntaria integración de dinámicas excluyentes y de las dificultades para resolver colectivamente las contradicciones que acechan a una realidad en continuo desarrollo, la Marea Atlántica fue capaz en este tiempo de demostrar la viabilidad de un proyecto político radicalmente transformador pero al mismo tiempo capaz de hablar y convencer a la ciudadanía, desde la honestidad y la lealtad.
PENSAR EL PRESENTE, CAMBIAR EL FUTURO

Llegadas a este momento de calma violenta, recién superada una más que dura moción de confianza y con la mente puesta en el combate por la fachada marítima de la ciudad, conviene reflexionar sobre el porvenir de una organización con clara vocación de permanencia.

Conviene reflexionar sobre una relación, continua pero no siempre constante, entre una organización viva, que piensa y siente, y que precisa respirar para no morir ahogada, con la Institución. Una Institución capaz de marcar ritmos, tiempos y formas, y de someter y asimilar brutalmente incluso a las mas lúcidas y brillantes. Y conviene también entender los vínculos que relacionan a ambas con las plazas y las calles, con la ciudadanía en movimiento que debe ser la sangre que corra por las las venas de todo proyecto político de futuro.

Así, tal relación, la que se establece entre plaza, partido y pazo, debe buscar siempre reforzar y proteger la inestabilidad creativa de una sociedad civil capaz de recomponer las piezas de las estructuras de Poder vigentes y recuperar para la ciudadanía nuevos espacios de libertad. En ese contexto, la Institución precisa ir mas allá de la construcción de diques de protección, para insuflar aire y vida a una sociedad que autónomamente pueda superar los límites impuestos. Y, por su parte, la organización debe asumir el difícil papel de operar como catalizador, como piedra angular en el diálogo entre una y otra, traduciendo las demandas de la primera en continuas contradicciones que rompan con las dinámicas de cooptación inherentes a la segunda.

Pero en cualquiera caso, y sobre todas las cosas, es preciso elevar la mirada por encima de nuestras propias fronteras internas y pensar nuevas realidades, nuevos horizontes que desde una racionalidad diferente permitan transformar verdaderamente la sociedad. Conviene imaginar nuevas formas de política que, desde lo local y en clave profundamente transformadora, permitan ir mas allá de la mera gestión de lo dado y superar los límites de una institucionalidad caduca. Necesitamos ser capaces de tejer alianzas amplias entre proyectos comunes que superen países, e incluso Estados, y que asuman la movilización social como herramienta fundamental en la construcción de contrapoderes que permitan rebasar esos límites.

Conviene, en definitiva, mantener vigente el espíritu y la fuerza de una marea capaz de derribar los muros más fuertes y dar forma a nuevas realidades. Pues, al fin y el cabo, llegamos hasta aquí para cambiarlo todo.

¡Hay Marea!

Comparte: